Ik doe gewoon of ik het snap

En dat is nou exact hoe het is. Want we snappen het toch ook gewoon, ook al kan het elke keer weer anders zijn, ook al heb je geen idee wat je aan doen bent, we snappen het wel. Ik durf ook wel te zeggen dat het moederschap iets is wat me met succes af gaat wat natuurlijk niet wilt zeggen dat ik het ook echt snap. Want eerlijk wat is er nou aan te snappen. Of het leven dan, is daar wat aan te snappen. Je doet het gewoon, en hoe het ook loopt je doet het gewoon. Dat ansich is niet iets wat ik echt hoef te snappen. Maar er is iets wat ik wel heel graag zou willen begrijpen. Soms lees ik iets, of kom ik een gesprekken waarbij het lijkt dat we eigenlijk moeten streven naar een compleet 100% gelukkig leven waarin ALLES goed gaat, waarin we kunnen spreken van een absoluut geslaagd leven waarin geen enkele negativiteit aanwezig is. Ik snap dat niet zo goed. Voordat ik moeder werd had ik bepaald beeld voor ogen hoe ‘ik’ als moeder zou zijn en wat ik belangrijk vond. Het eerste jaar van mijn eerste kind sneuvelden 1 voor 1 mijn goede voornemens, zo noem ik ze maar even want principes oid kan ik ze inmiddels ook niet echt meer noemen, en dat gebeurde zonder dat ik daar ook maar last van had. Het gaf me juist een gevoel van vrijheid, ik doe maar wat en dat is voor nu goed.

Maar wat is het nou dat moederschap? Is het misschien het zo goed mogelijk uitvoeren van de ‘regels’, ‘mogelijkheden’ of ‘grenzen’ waarvan je van te voren heb bedacht dat je een goede moeder zou maken.  Uiteraard vergeet ik de liefde niet, uit eindelijk maakt de onvoorwaardelijke liefde en dat je die geeft dat je een moeder bent en voor mij geldt dat je dan ook een goede moeder bent.

Er zijn momenten geweest dat ik het toch niet zo goed wist, vooral na dat de jongste geboren was leek ik het een beetje kwijt te zijn en dacht ik dat ik aan bepaalde ‘eisen’ moest voldoen ofzo, eigenlijk weet ik niet meer zo goed waar mijn zelfvertrouwen een deuk heeft opgelopen maar het was een feit dat ik voor een korte periode twijfelde aan mijn eigen moederschap. 

En toen begon ik te lezen, verschillende vormen van ouderschap heb ik door gespit. Het was mooi om te ontdekken dat bepaalde waarden en hoe ik die mijn kinderen mee wilt geven met verschillende ‘opvoedstijlen’ vergelijkbaar waren. Bewust heb ik niet gekeken naar dingen die anders zou moeten doen, al is dat uiteindelijk wel gebeurt omdat dat beter voelde. Ik kan wel zeggen dat ik heel verschillende stijlen een beetje heb. Ik schrijf ‘heb’ want het is niet iets wat ik ‘doe’. Ik zou nu van alles kunnen opnoemen maar dat lijkt mee een beetje onnodig omdat ik of nouja eigenlijk we, mijn man namelijk ook, precies dat doen wat het beste aansluit bij ons als personen en als gezin en daarbij kijken we ook naar onze kinderen wat bij hun past. 

Door het lezen van verschillende stijlen en het volgen van seminars heb ik veel meer rust gevonden maar ook meer vertrouwen. Gelukkig loop ik nog regelmatig tegen de ontwikkeling van onze kinderen aan want zij blijven zich ontwikkelen tot de personen die ze uit eindelijk gaan worden en ik leer constant weer schakelen naar die nieuwe fases. Is het altijd makkkelijk? Nee. Snap ik het altijd? Nee 

MOet ik het altijd snappen? Nee

snap ik eyeliner: JA!!

zijn we gelukkig:JA