En dan is het moment daar. Het moment dat de babykleertjes echt niet meer van pas gaan komen. Voor mij is dat moment eigenlijk al enkele jaren geleden. Ik moet er aan geloven om het nog een keer goed uit te zoeken en weg te geven.
Er zitten zoveel leuke pakjes bij waar ik geen afstand van wil doen, maar waarom niet? Het is niet dat ik ze nog ga gebruiken en het zijn nog zulke goede kleertjes dat het zonde is om op de zolder te houden. Moeilijk moeilijk. Mijn streven is, en was ook voorgaande jaren, om één of hoogstens twee pakjes te bewaren maar op dit moment is het minimaal nog een vuilnis zak vol.
Maar het moet, dus ik het doen. Dit is mijn doel voor 2021, of nou ja 1 van de doelen.
Waar komt dat toch vandaan dat ik me er zo aan gehecht heb? Is het het definitief afsluiten van de perioden dat er baby’s zijn geweest. Is het weg doen van babykleertjes een andere manier dat ik voor mezelf definitief besluit, tegen mn eierstokken in, dat er echt geen nieuwe gezinsleden meer bij komen. Ik weet natuurlijk dat het laatste is.
Wat zagen ze er schattig uit in hun kleertjes als baby. Als kind ben ik nooit een poppenmoeder geweest. Met Barbies spelen was ook echt niet aan mij besteed, ik snapte dat het hele gedoe ook gewoon niet. Ik vond het stom. Ik klom liever in bomen en deed andere stuntachtige dingen, daarin kon ik mijn fantasie helemaal kwijt. Maar toen ik het geluk had om voor het eerst moeder te mogen worden was ik binnen enkele dagen helemaal om met verkleden en “ a koedie” “ dit truitje heeft oortjes” , “ kijk nou ze lijkt wel een beertje”. Baby kleertjes met dieren erop vind ik ook zo fantastisch. Ow lord ik heb zoveel kleertjes waar ik emotioneel aan verbonden ben. En dat terwijl ik dat eigenlijk helemaal niet snap. Het zijn maar kleren. We hebben genoeg ( lees 1000den) foto’s waar ze opstaan met al die kleertjes.
Ik ga er voor, ik ga het gewoon doen. In mijn omgeving zal ik rondvragen of er nog behoefte is en anders ga ik het schenken. Om dit leed voor mezelf wat te verzachten gun ik mezelf dat ik een paar mooie en leuke nieuwe setjes, voor de extra, voor ze mag kopen.
Ok, ik stel me natuurlijk een beetje aan. Dat vind ik zelf ook. Uiteindelijk doe ik die kleertjes gewoon weg en dezelfde dag denk ik er al niet meer. Het is vooral het doen en weer door de kleertjes gaan en het weer voelen van die bijzondere tijd die nooit meer terug komt, want kleine kinderen worden grote kinderen. En grote kinderen willen weer andere dingen en ze krijgen zelfs een eigen smaak. Natuurlijk hoef ik mijn leed niet te verzachten en af en toe een leuk setje kleren kopen is gewoon leuk. Zij zijn er blij mee en ik vind het leuk om ze blij te zien.
Niet zeuren maar gewoon doen!!
Reactie plaatsen
Reacties