Er zijn van die ochtenden, en ik heb ze echt niet vaak, dat ik zo geen zin heb om naar buiten te gaan. Vandaag was zo’n ochtend. Om 06:30 in de ochtend hoor ik de wind langs het huis gieren, de regent ramt zich tegen de ramen. Ik heb net gelezen dat er voor een groot gedeelte van het land code geel is afgegeven en dan moet ik de weg nog op. Alleen het idee al om naar buiten te gaan staat me zo tegen. Voor ik überhaupt de weg op kan rijden moet ik eerst nog de kinderen bij de opvang brengen. Ze zitten op verschillende groepen dus ze moeten ook naar verschillende deuren. Het is hartverwarmend hoe ze elke dag weer innig afscheid nemen, dikke knuffels en kussen, ze spreken elkaar bemoedigend toe en ze vertellen elkaar dat ze van elkaar houden. Vandaag mocht ik zelfs mee doen aan de groepsknuffel. Dat het bokkekoud is, en de wind en regen door mijn lijf slaan maakte me dan ook niets meer uit.
Hoe rustig de ochtend ook altijd verloopt op een of andere manier vertrekken we toch nog te vaak gehaast van huis, als ik dan eenmaal op weg rijdt richting m’n werk kan de rust en focus m’n lichaam in landen. Met m’n koffie te go beker kan ik dan even genieten van m’n me time van 30 minuten in de auto. Het regent zo hard, dat het niet zo leuk is om te rijden. De ruitenwissers staan op standje turbo maar als er dan een tegemoetkomende vrachtwagen voorbij rijdt heb ik voor een seconde totaal geen zicht, klein wind vlaagje erbij en mijn licht gewicht autootje is lichtjes van rechts naar links aan het gaan. Dit vind ik de mindere weersomstandigheden om in te rijden maar toch kan ik dit stormige weer altijd wel waarderen, vandaag duurde het alleen wat langer voor ik op dat punt was.
De ruis van de wind, de kou die op m’n huid slaat het stormige wat m’n hoofd binnen dringt, heerlijk. Het brengt me een soort rust en dit weer maakt ook altijd dat ik me bedenk dat we maar nietig zijn aan het weer. Het weer is niet maakbaar, maar hoe ik daar mee omga wel.
De ramen blijven beslaan in de auto dus al vrij snel besluit ik dat ik de airco aan laat moet laten staan. Lekker is anders, ik zit namelijk liever in een warme auto, maar door de hoosbuien is het overzicht op de weg al een ramp en beslagen ramen kan ik er niet bij hebben. Op de radio hoor ik het begrip ‘ monsterfile’ maar ik miste even op welke weg dat was, gelukkig wordt het herhaald en het is niet op mijn route. Het is eigenlijk best rustig op de weg, voor ik de snelweg op kan rijden kom ik nog meerdere vrachtwagens tegen die boven op de hoosbuien nog een extra 1000 liter regen over m’n voorruit plempen maar het is goed te doen. Iedereen rijdt netjes, geen belachelijk inhaal acties omdat je geen 100 rijdt waar je 80 mag, geen gekleef van trutto’s die het begrip afstand niet kennen. Betreft dat kleven, even zijweggetje, zullen dat mensen zijn die in het dagelijkse leven ook niet zo goed snappen hoe dat werkt met personal space enzo? Dat iemand (nadat hij 20 minuten heeft gekleefd) bij z’n werk binnen loopt en dicht tegen de eerste de beste collega aan gaat staan, met de nodige koffie mondmeur, en zegt “ goedemorgen, wat een weer hè?” Of dat ze de auto uitstappen, de supermarkt binnen lopen voor een vroege boodschap en naadloos langs iedereen lopen, gewoon om lekker dicht in de buurt te zijn? Misschien is kleven, op de weg, wel een uit de hand gelopen uiting van huidhonger.
tegen 10:00, hoorde ik op de radio, zou het ergste van code geel weg moeten zijn. Ik moet rond die tijd ook de straat op, op de fiets , maar ik zie en hoor nog niet echt dat weer wat milder is geworden. Hoe fijn ik deze stormige omstandigheden ook ervaar, het is echt hoogst onprettig om ergens zeiknat aan te komen om vervolgens binnen 10 minuten zitten te rillen van de kou. Toch maar met de auto heen.
Tegen het einde van de dag, de werkdag zit er weer op, morgen heb ik een vrije dag word ik overladen met een gevoel van dankbaarheid, noem me maar emotioneel maar ik ben blij dat ik dit gevoel elke dag nog wel kan en mag ervaren. De dankbaarheid voor het leven, mijn bewustzijn. Ik loop de hele dag nog even na, vanaf het moment dat ik ben opgestaan, de stresskip die ik heb uitgehangen, het gemopper omdat het in mijn ogen niet opschiet en ik “ alles, altijd zelf moet doen” , daar baal ik dan van, maar ik herinner me ook dat ik mezelf daarin al herpakt heb, ik heb een tandje terug gedaan, ik heb mn gezin geknuffeld en gezegd dat ik van ze houd. Maar vooral heel belangrijk, ik heb sorry gezegd voor m’n gehaaste en gepushte gedrag. Ik weet dat dit gebeurt omdat ik wil dat iedereen op tijd op z’n plek van bestemming komt, fris ruikt en er netjes uitziet, maar de uitvoering mag, zelfs na al die jaren op sommige dagen, om 06:30 nog wat liefelijker
Reactie plaatsen
Reacties