# blog 8

Vijf uur was het vanochtend. De jongste is de hele nacht al onrustig en de oudste wankelt om vijf uur ‘sochtends onze kamer binnen om nog even bij mij te liggen. Ik ga er maar even vanuit dat het door het  mooie maar ook warme weer komt dat het slapen even wat rommelig gaat.

Terwijl de oudste tegen me aangekropen ligt, en ik inmiddels klaar wakker lig te genieten van de start van deze dag. Want ja, hoe vroeg het ook is, hoe slecht ik ook geslapen heb toen de oudste daar zo onschuldig onze kamer binnen kwam omdat ze bij me wilde liggen werd ik overladen door liefde. Soms is dat niet zo hoor, soms komen ze onmenselijk vroeg onze kamer binnen en voel ik me overladen door grijze grauwe verlangens naar slaap en dan ben ik echt niet zo blij, soms laat ik dat dan ook merken door net een beetje harder de deur dicht te doen terwijl het gezin in diepe slaap in ons bed ligt, ook op mijn kant dus. Niet dat ze er ooit wat van merken hoor. De enige die er dan last van heeft dat ben ik. 

Maar gelukkig zijn het onmenselijk vroege ochtenden zoals vandaag waardoor ik me met liefde overspoeld voel als dat kleine lichaampje tegen me aan voel kruipen. En lekker op tijd van m’n koffie kan genieten. Alleen, want de rest slaapt nog lekker door tot de die wekker om 06:00 gaat.