Eerst woedt er een soort storm, afgewisseld met doodse stilte alsof we in het oog van een tornado zitten. Vervolgens dwarrelen er lieve zachte sneeuwvlokjes die vol overgaan in grotere vlokken, de zon breekt door en ondanks de kou is de warmte goed voelbaar. Opeens uit het niets, wanneer ik met gesloten ogen van de zon sta te genieten, komt er bak hagel uit de lucht zo in m'n bakkes waar ik dusdanig
van schrik waardoor ik met mn armen over mn gezicht een deur probeer te vinden die niet op de plek blijkt te zijn waar ik die blind dacht te vinden.
Net als ik denk dat ik in een hagelstorm zit, verdwijnen deze kleine ijzige klootzakjes al binnen een paar seconden. Daarna weer volop zon, geen wolkje aan de lucht en het briesje is heerlijk zacht. En zo herhaalt zich de hele situatie zich bijna dagelijks op deze manier.
De wispelturigheid van de afgelopen dagen maakte dat ik ergens een soort van kinderlijke blijheid voelde. Het is een wonderlijke ervaring om van het ene in het andere te vallen. Als het even kon ging ik tussen de buien door naar daar waar ik heen moest maar gezien ik bijvoorbeeld mijn kinderen van het sporten moest halen was dat niet altijd goed te plannen. Omdat ik lange tijd geleden heb besloten om binnen een straal van 5 kilometer ( of 10, net hoe m'n pet staat) prima op de fiets kan, ongeacht het weer, heb ik toch menigmaal de wispelturigheid van guur weer, naar sneeuw en dan weer zon en hagel mee mogen maken. En koud dat het was.
Op één dag in het afgelopen weekend hadden we het goede idee om even het strand op te zoeken, nóu ik was daar al heel snel klaar mee. En dat terwijl eigenlijk ik vaak degene ben die er dus juist wel van geniet en me er wel goed op in kan stellen dat ik ergens op de dag, in ieder geval het einde van de dag, wel weer warm onder een dekentje in ons knusse huis zit. Die dag kon ik dat dus niet.
We kregen visite, gezellig!!, ik haalde wat hapjes en voor even voelde ik behoefte aan meer visite. Gewoon gezellig met elkaar, bij-kletsen of kletsen over eigenlijk niks. De capriolen van de kinderen bespreken en van daaruit onze ouderschapsskills onder de loep leggen, waar uiteraard niks van op aan te merken is. Om vervolgens tot de conclusie te komen dat we gewoon lekker doen wat goed voelt en bij ons als gezinnen past.
Ja, de einzelganger in mij begint steeds meer te verlangen naar die gezelligheid die ik tot een jaar geleden nog als vanzelf sprekend vond. Het zou nu ook vanzelfsprekend moeten zijn, maar dat is het (voor ons) niet. Aan de andere kant is het ook zo dat ik er nou ook niet echt 'last' van heb en het ook wel lekker vind het biedt me ook wel iets. Een soort bezinning van mijn zijn, iets waarvan ik het idee heb dat ik hier nog lang niet over uit ben maar waarvan ik wel van mening ben dat het afgelopen jaar me enorm heeft geholpen in mijn persoonlijke groei.
Ik ben veel dingen anders gaan bekijken, maar ook mensen ben ik anders gaan bekijken. Waarom staan mensen waar ze voor staan?, en als ik daar niet voor sta hoe kan ik mijzelf dan er toe zetten om dit te gaan begrijpen.? Misschien zit er ook wel een verlangen achter dat ik hoop dat mensen mij gaan begrijpen. Al lang voel ik een soort innerlijke wens dat ik mensen wil mee geven dat ze van elkaar kunnen leren zonder dat ze de visie van de ander over hoeven te nemen. Het is niet altijd belangrijk om je eigen visie op te dringen of een ander te overtuigen van jou mening, want dat is het in feite. Wat wel belangrijk is, is dat je de ruimte voelt om je eigen visie te delen en dat mensen dat respecteren ongeacht of ze het er mee eens zijn. De andere kant is dat jij er voor open kan staan, echt open kan staan, dat de ander er heel anders over denkt en dat je vanuit die openheid de wil voelt om van de ander te leren. Al is het maar om de ander te begrijpen, zo kun je in alle gelijkwaardigheid ook verwachten dat de ander jou wilt begrijpen en van jou wilt leren.
Ik merk op alle gebieden van mijn leven, thuis, werk, sociale live, dat wanneer ik op mijn strepen sta of een mening verkondig, daarvoor sta en dat die voor mij leidend is, dat ik me ook bewust ben van het feit dat ik niet alle wijsheid in pacht heb. Ik durf dat ook te benoemen. Ook durf ik me kwetsbaar op te stellen door aan te geven dat dit puur mijn eigen visie, stelling is maar dat ik logischerwijs ook twijfels heb omdat ik niet kan spreken over feiten.
Het fijne aan deze instelling is dat ik de verbinding tussen de ander mij voel groeien. En niet omdat we een gemene deler hebben maar omdat we een punt hebben bereikt van openheid waarin verschillen juist dé kracht zijn.
Het weer, het wispelturige weer dat nu al omme nabij een week duurt , heeft die kracht ook. Ze wisselt de facetten naadloos af, elke omstandigheid is mooi. Van kapot gehagelde wangen laat ze de zon zich openbaren om die warmte te brengen die je nodig hebt om die rust en liefde voor jezelf weer te voelen. Het respect voor de guurdere weersomstandigheid daalt in omdat je weet dat zij zich op tijd af zal wisselen met droogte en warmte waardoor je je handen van je gezicht halen en weer volledig naar de omgeving kan kijken hoe die dan is.
Er woedt een storm in ons mens, een storm van kou, warmte, liefde, verdriet en puurheid, laat die storm ons besef geven.
Reactie plaatsen
Reacties