eigenaardigheidje

Geluid, het kan mooi en ontroerend zijn. Ik weet nog dat ik zo genoot toen mijn oudste dochter de eerste keer aan een soepstengel of rijstewafel knabbelde. Heerlijk vond ik dat. krrrggggkkk, krrrgggkkkk. Ze had een heerlijk bol en intens tevreden toetje. Zo trots zat met haar ongeveer 6 maanden dan te knabbelen. 

Nog steeds kan ik daar van genieten als beide kinderen heerlijk zitten te genieten als ze aan het knabbelen zijn aan een koekje of wat anders lekker wat lekker knabbelt.

Waar ik niet van kan genieten is als volwassen mensen ook 'knabbelen'. Volwassen mensen knabbelen niet. Volwassen mensen malen hun nootjes, chips of ander goed wat flink geluid maakt alsof ze omgehakte bomen in een vermaler gooien en net zo lang door malen totdat ze het als meel in hun zijdezachte maagjes kunnen laten zakken.

Het is mijn probleem, i know, en dat ik me er van bewust ben dat ik me erger aan overmatige eetgeluiden maakt dat ik vooral mezelf behoorlijk vervelend vind, als ik er last van heb. Dat gevoel van dat ik mezelf vervelend vind komt dan wel pas achteraf, dat dan weer wel. Op het moment dat iemand 'bezig' is met malen kan ik alleen maar vanuit egoistisch perspectief denken. 

Er is een tijd geweest dat ik het praktischer en handiger vond om met de trein naar m'n werk te gaan. Als ik s'ochtends met de trein ging was er altijd wel (minimaal) één persoon die thuis wél de tijd had gehad om het ontbijt klaar te maken en in een mooi hip lunch bakje te doen maar niét de tijd had genomen om dat ontbijt dan even in 5 minuten naar te werken, thuis dan. Nee dat moest in de trein. Ik heb dat menigmaal mogen aanschouwen hoe ze dan in een volle trein het ontbijt weer tevoorschijn haalde. 

Eerst wordt er gerommeld, een beetje onhandig want ja het is druk en owee als ze iemand aanraakten. Gerommeld, geritseld en gezocht. En ja daar was die dan, het bakje met de yoghurt met daar bovenop een afgesloten bakje met muesly/ cruesly of wat dan ook. Dat werd dan zorgvuldig bij de yoghurt gegooid en dan werd de lepel gepakt. Als ze geluk hadden was die lepel snel gepakt maar in de meeste gevallen moest die nog gezocht worden, onder in de tas.  Als het ontbijt dan voor de 2de keer helemaal klaar was gemaakt dan begon het circus.

* krgggkkkk* krgggkkkk* *grkkkkgggggggkkkkkk* *kkk-kkkk-kkk* *krrgkkkkkkkkkkggggkkk*

whhaahh echt mijn hoofd maakte dan overuren.. "Waarom" schreeuwde ik dan van binnen. Menigmaal heb ik willen vragen of het niet al een keertje op was of ik wilde vragen of het niet een beter idee was om dit gewoon lekker thuis op te vreten met dat geknaag en gemaal van die kiezelstenen. 

Dan de mensen die lekker een ( xxxl) zak chips hadden gekocht om zo hun reis wat dragelijker te maken. Ow echt, dat gegraai in die zak, alleen dat geluid van die zak maakte me al woest. Echt woest. Ga ff lekker thuis op de bank zitten graaien en plastic vermalen. De zakken chips waren vooral toebedeeld aan de wat jongeren, de wat ouderen waren meer van de broodjes in ritsel zakjes en malen en ritselen zo met gemak een minuut of 15 totdat ze lekker voldaan zijn. 

Het is echt mijn probleem, en het is ook echt een stom probleem. Inmiddels ga ik niet meer de trein naar mijn werk en heb ik er in zoveel andere situaties nog steeds last van. Als er op eens iemand bij mij in de buurt een handje heerlijk verse knapperige nootjes aan het eten is. Wat ík dan hoor is; alsof er een zwerfkei van 1000kilo tot grind aan vermalen is. Als er een zakje chips wordt opengetrokken, dan heb ik en het geluid van die ellendige zakjes én het gemaal van de chips. Om deze nare eigenschap van mij enigszins de baas te zijn bied ik, als de persoon en de gelegenheid zich daartoe dient een bakje aan. En de tijd van kauwen zit ik dan wel uit.