Door de jaren heen al van heel jongs af aan heb ik mogen ontdekken waar ik mij zoal aan kan ergeren. Ik, persoonlijk, denk dat iedereen een groot scala aan dingen heeft waar ze zich door haar hele leven aan ergert. Gelukkig leren we van kinds af aan al om gaan met deze situaties. Ok sommige mensen leren dat niet, of nooit en ja dat is ook heel vervelend voor alle partijen. In het vorige blog heb ik een kleine blik geworpen over mijn struggles omtrent eetgeluiden ( vooral de eetgeluiden van volwassen en kleine volwassen mensen boven de 13)
Voor nu merk ik dat ik een sterke behoefte heb om te schrijven over mensen die snelfietsen. Met mensen die snelfietsen bedoel ik die mensen die hun versnelling in de allersnelste versnelling zetten en dan heel hard trappen maar heel traag vooruit komen. Er zijn verschillende situaties waarin die lichtste versnelling echt een uitkomst is. Enkele voorbeelden; hele hard tegen wind, heuveltje op, zo'n hele lange helling op of wanneer je vlot weg wilt fietsen bij het stoplicht. Maar ben je dan vlot weg gefietst dan vind ik echt serieus waar dat je de versnelling weer in een normale stand moet zetten. Toch?
Er zijn dus mensen die daar anders over denken. Ik fiets nogal veel en gelukkig kom ik over het algemeen mensen tegen die in de juiste versnelling fietsen maar soms ben ik lekker aan fietsen en dan zie ik het al van afstand. Dan ben ik lekker aan het cruisen op m'n fiets en dan kom ik steeds dichterbij, nog dichterbij. Het liefst zou ik willen zeggen 'goh zou je niet even je versnelling een tandje of 3 zwaarder zetten" maar het is mijn issue en het is het beste dat ik die voor mezelf hou en daar zelf mee deal. Maar goed, wat ik dan zie is dat iemand niet perse snel gaat maar wel als een malle aan het trappen is.. WAAROM!!!????
Als ik dat zie dan merk ik dat ik van binnen een soort drukte gevoel ervaar, misschien wel een soort plaatsvervangende (nutteloze) uitputting. Ook wel goed te vergelijken met iemand die bij een voetgangers oversteek (met stoplicht) op het knopje heeft gedrukt, geen geduld heeft en als een malle op dat knopje blijft drukken. Doe normaal denk ik dan. 1 x is genoeg, gewoon wachten. Het is ook niet dat er op zo'n punt waar dus stoplichten staan om het verkeer te regelen daar op reageert van; 'ow die persoon heeft vast haast, alle andere stoplichten gelijk op rood, oranje slaan we over, zodat de voetganger over kan steken, en wel direct."
Het maakte me onrustig, ja dat is het. Soms is het een tegenligger die me als snelfietser tegemoet komt. Het wilde getrap waar je dan automatisch, of ik dan, snelheid wielrenner aan koppelt maar wat dan in werkelijkheid snelheid snelwandelen is. Dan heb je nog die leukerds die zo snelfietsen, maar niet vlot vooruit komen, en die dan hun voorwiel omhoog gooien om zo te laten zien dat ze een kunstje kunnen. Prima, harstikke leuk en goed geoefend, en ergens begrijp ik dat dit in de lichtste versnelling het beste gaat, maar het ziet er werkelijk waar niet uit.
In het verleden heb ik in een hormonale bui bijna keihard geroepen, of willen schreeuwen, "FIETS FF NORMAAL MAN. Doe gewoon normaal".
Uiteraard heb ik dit niet gedaan. De blik die ik heb gegeven gaf voor mij genoeg ontlading van mijn nutteloze irritatie factor. Want hoe vervelend en irritant ik het ook vindt, en raar, het is natuurlijk wel een beetje te raar dat dit soort dingen me ergeren. Waar maak ik me in godsnaam druk om. Ja, dat zeg ik dan ook tegen mezelf, om mezelf tot rede te roepen.
Door me zo bewust te zijn van deze nutteloze ergernis factoren kan ik het mezelf ook zo moeilijk maken. laatst stond ik bij een oversteek plaats, met stoplicht, ik op het knopje gedrukt. Opeens wist ik niet meer of ik wel op het knopje had gedrukt, een relatief normaal mens drukt zonder na te denken nog een keer. Op zich ben ik een relatief normaal mens ( denk ik) maar ik hoopte toen maar dat niemand zag dat ik voor een 2de keer op het knopje drukte. Want ik zal toch niet de enige zijn die het opvalt als iemand ongeduldig en onnodig op dat knopje loopt te rammen.
Zelfde met fietsen. Er zijn momenten dat ik mezelf betrap dat ik ook lichtjes aan het snelfietsen ben, dat ik dan even vergeet na het 'optrekken' de versnelling te normaliseren. Wat er dan gebeurt is dat ik mezelf irritant vind.
Wat ik in het begin al schreef, ik ben er van overtuigd dat ieder mens het hele eigen unieke bezit heeft over een mooi scala aan ergernissen. En dat vind ik mooi en interessant, Vooral wat het innerlijk met iemand doet. Voor mij brengt het een onrustig gevoel. Het is ook niet dat ik die mensen ken, en als ik ze wel ken is het ook niet hun schuld en/of probleem dat ik dat van binnen voel. Het is puur iets van mij.
Waar ik gelukkig toch altijd om kan lachen als ik weer eens een snelfietser ben tegengekomen en dan minuten daarna nog kan denken.. WAAROM?!?!
Reactie plaatsen
Reacties