#blog 6

Wel of niet kijken, al twee weken spookt het door mijn hoofd. De eerste aflevering heb ik gekeken en die vond ik héftig, heel erg heftig. Ik heb het over; 'de kinderen van ruinerwold'.

Na de eerste aflevering had ik eigenlijk al besloten dat ik de volgende afleveringen maar zou laten zijn voor wat het was, wetende dat dit pas een inleidende aflevering was. De tweede aflevering was geweest. Via social media kanalen kon ik uit kleine stukjes tekst opmaken dat deze nog heftiger was dan de eerste, iets wat ik al had verwacht maar wat ik niet had gehoopt.

Ik ben iemand( wie niet eigenlijk?) die reacties gaat lezen en vanuit de reacties werd het me nog duidelijker dat ik er niet aan toe was om deze hele documentaire te kijken. 

En dan vandaag, vandaag las ik  wederom via social media kanalen korte stukjes tekst en reacties daarop dat aflevering drie geweest was en het miniscule beeld wat ik daar uit op kon maken zorgde ervoor dat ik met tranen in mijn ogen zat. Hoe kunnen mensen dit in godsnaam kijken. Ik kan het niet hoor, terwijl ik het ergens best graag wil want het is gebeurd. Het is een waargebeurd is, iets recents. Het is onwerkelijk, bijna filmisch dat zoiets gebeurd dat twee ouders zoveel kronkels in hun hoofd hebben gekregen dat zij een pad in zijn geslagen waarin ergste nachtmerries  werkelijkheid zijn geworden. Wat is er met die ouders gebeurd dat zij dit hun kinderen zonder geweten hebben aan gedaan.

Ik weiger om stukjes tekst te herhalen in deze blog. Ieder moet voor zich beslissen of de documentaire het innerlijk leed waard is om te kijken. Alleen al wat ik gelezen heb staat op mijn netvlies gebrand, ik heb er al mijn eigen beelden bij gekregen ik denk dat ik het niet aan kan als ik de échte beelden te zien krijg. 

Tijdens het schrijven van dit komen de teksten en reacties van mensen,  waarin kort beschreven wordt wat zij de heftigste beelden vonden van die 3de aflevering,  weer naar boven. Met een zwaar gevoel op mijn borst, tranen die in mijn keel blijven hangen en de woede die ik voel denk ik echt dat het het best is als ik het gewoon niet en nooit ga kijken.

Ik voel zo sterk de behoefte om mijn kinderen zo hard te knuffelen, maar ze liggen op bed en ik weet zeker dat ik ze zo hard knuffel dat ze dan echt wel wakker worden. Ik neem de dag door in mijn hoofd en ik ben zeker meer dan 10x streng geweest en dat kan ik best bozig doen. (Onnodig) gehuil heb ik beantwoord met 'niet huilen, als je wat wilt dan praat je'.  Iets waar ik zeker achter sta. Huilen om je zin te krijgen hou ik gewoon niet zo van. Maar nu voel ik en denk ik, ow lieve kinderen huil maar zoveel je wilt. Kom maar bij mij en ik troost je. Wat de reden ook is. Ik voel me bijna schuldig dat ik zo streng ben geweest op het huilen. Zelfs als ik bedenk dat het huilen ging omdat ze niet non stop op de tablet mochten zitten, er verschrikkelijk getreuzeld werd met eten en ik al ver voordat we gingen eten een strijd kreeg omdat de jongste had bedacht dat ze hoe dan ook, wat het ook zou worden het eten vies zou vinden. Ze wilde wel brood. Die kinderen van mijn willen altijd wel brood. Onze bakker heeft ook wel echt heel erg lekker brood dus ik snap ze ook wel.

Als ik me dan nu bedenk hoe ik op die emoties van mijn kinderen gereageerd heb word ik kwaad op mezelf. Ik weet dat dit komt omdat ik net kleine stukjes tekst heb gelezen waar aflevering drie van de kinderen van ruinerworld ongeveer over ging, maar het lukt me nog niet om mijn schuldgevoel in perspectief te zetten. 

Die kinderen van mij, en van mijn man dus van ons, zijn geweldige kinderen. Beide zijn zo wereldwijs en oplossingsgericht (en nog zoveel meer haha). Zo kwam de jongste dus vandaag met een oplossing voor het avondeten issue. De oplossing was dat ze wel ging avond eten ze daarna wel een broodje kon eten. Een soort compromis dus. Van binnen was ik intens trots, ik hou van dit soort oplossingsgerichte gedachten maar ik kan hier natuurlijk niet in mee gaan want uit ervaring weet ik dat we hier nog weken, of waarschijnlijk zelfs maanden elke dag de strijd moeten gaan voeren waarom er niet de hele dag door brood gegeten kan worden.

En toch besluipt mij nu de gedachte en het gevoel, waarom heb ik niet gewoon ja gezegd waarom heb ik zo moeilijk gedaan.